Płaca minimalna

Solidarność znowu próbuje kombinować przy płacy minimalnej.

Ustalenie płacy minimalnej, na pierwszy rzut okiem, wydaje się bardzo pozytywnym zjawiskiem. Nasuwa się bowiem myśl, że oto od dziś, każdy pracujący będzie miał zapewnione jakieś minimum uposażenia, nie będzie już nikt wyzyskiwany za marne grosze.

Rozsądek polega na kwestionowaniu pierwszego rzutu okiem.

Pierwiastek ekonomiczny:

Ludzie bardzo często ostatnimi czasy zapominają o tym, że pracownik zarabia pieniądze nie za fakt istnienia i bycia zatrudnionym, ale za wykonywanie pewnej pożytecznej pracy. Pożytecznej, czyli przynoszącej firmie i jej klientom korzyść.

Za każdym razem, kiedy rząd ustanawia lub podnosi płacę minimalną, powstają dwie grupy zatrudnionych. Ci, których zatrudnienie nadal się opłaca, bo przynosi korzyści większe niż koszt ich zatrudnienia oraz ci, których już nie opłaca się zatrudniać. Łudzenie się, że chlebodawca z własnej kieszeni dołoży różnicę jest naiwnością. Czy będzie to „wyzyskiwacz”, który myśli tylko o tym, żeby wycisnąć z pracownika jak najwięcej, czy też dobry „Papcio”, którego zadowalają minimalne zyski. Temu pierwszemu trudno będzie się pogodzić ze zmniejszeniem swoich zysków i odbije to sobie na cenach usług, ten drugi nie ma z czego.

Oczywistymi zatem skutkami wprowadzenia płacy minimalnej są:

 A. Wzrost bezrobocia o wszystkich tych, których praca przestała być opłacalna, a zatem i upadek niektórych przedsiębiorstw – zwłaszcza tych prowadzonych przez „Papciów”.

 B.  Spadek podaży: Mniej jest zrobione, bo część usług przestała przynosić zyski. Zatem ulice są brudne, a półki w sklepach opustoszałe. A jak spada podaż, ceny rosną.

 C. Część pracowników zarabia więcej złotówek niż dotychczas – to prawda, ale konsekwencją tego jest wzrost cen.  A z uwagi na opodatkowanie jego pracy, współczynnik wzrostu ceny MUSI BYĆ WYŻSZY od współczynnika wzrostu jego pensji (zwłaszcza po uwzględnieniu punktu B) . Pracownik taki zarabia więcej tylko pozornie, bo siła nabywcza jego wynagrodzenia jest niższa niż przed podwyżką. To samo dotyczy wszelkich oszczędności w danej walucie. Co więcej: ten podpunkt odnosi się nie tylko do tych, których pensja wzrosła, ale do wszystkich. WSZYSTKICH! Każdy uczciwie zarabiający obywatel traci na podwyżce cen. Oprócz urzędników, ale większość z nich i tak nie podpada pod tę kategorię.

Na tym nie koniec, bo:

 D. Państwo oczywiście  nie może pozwolić, by nowi bezrobotni umarli z głodu, zatem wypłaca im zasiłki za nicnierobienie, z podatków potrąconych z pensji tych, którzy pozostali przy pracy. Aby tego dokonać, ma dwa wyjścia. Albo ograniczyć inne wydatki (policja, wojsko itd.). Albo podnieść podatki, tym samym dodatkowo zmniejszając siłę  nabywczą pieniądza, o której mowa była w C. Znowu wszyscy tracą.

Podsumowując: wytwarza się mniej dóbr, mniej się kupuje, zarobki są mniejsze – gospodarka siada.

Pierwiastek społeczny:

W firmie jest wakat. Przychodzi dwóch kandydatów, o takich samych kwalifikacjach. Kawaler, świeżo po studiach, oraz trzydziestokilkulatek z żoną, dwójką paruletnich dzieci i z kredytem. Kto powinien dostać posadę? Socjaliści zaraz krzykną, że ten drugi. Ale pracodawca nie jest niańką i zatrudni tego, kogo się bardziej opłaca. W normalnym systemie pracę dostanie ten, któremu bardziej na niej zależy. Nie jest to trudne do oszacowania – ten, któremu bardziej zależy, zgodzi się pracować za mniej. Nie wnikam tu który. Może ojciec rodziny, który jest pod presją finansową, a może młody magister, który ma jeszcze małe potrzeby. W każdym razie ten, który bardziej jej potrzebuje. Jeśli zaś jest to posada za pensję minimalną ZAWSZE wygra student. Ma więcej czasu, mniej na głowie, nie będzie brał wolnego, bo w przedszkolu ospa wietrzna i nie będzie problemu z zostaniem po godzinach.

Motywacja do pracy:

W pracy często jest jakaś hierarchia – drabina kariery. Pracownik szeregowy zarabia mniej niż kierownik zespołu, ten z kolei mniej niż kierownik oddziału, dyrektor departamentu… W wyniku wprowadzenia płacy minimalnej często dochodzi, że różnice w zarobkach się zmniejszają, a czasem, przynajmniej między dolnymi szczeblami znikają. Jaką motywację do pracy ma kierownik zespołu, którego podwładny zarabia te same pieniądze? Żadną. Wprost przeciwnie. Każdy woli mieć mniej obowiązków i odpowiedzialności, za te same pieniądze. Ludzie przestają się starać.

I ostatni, ale najważniejszy pierwiastek prawny:

Podstawowa zasada prawa rzymskiego mówi: „Chcącemu nie dzieje się krzywda”. Umowa o pracę jest podpisywana przez DWIE DOROSŁE OSOBY. Jeśli dla którejś ze stron umowa taka jest niekorzystna, to jej nie podpisuje i już. Jeśli godzę się na pracę za niską pensję, to znaczy, że albo chcę, albo tego potrzebuję i rząd nie ma prawa odbierać potrzebującemu tej możliwości, JASNE? Socjalistom może wyda się to głupie, ale są jeszcze ludzie, którzy wolą uczciwie zapracować na niskie wynagrodzenie, niż żyć na koszt innych. A ci, którzy nie chcą, mogą iść na bezrobocie z własnej woli, a nie dlatego, że rząd nie pozwala ich zatrudnić.

Czy coś pominąłem?