Rodzic nie ma nic do gadania

Na portalu Emetro przeczytałem wstęp do artykułu:

Już 165 tys. osób podpisało się pod projektem ustawy zmieniającej reformę edukacji - chodzi o obowiązkowe wysyłanie sześciolatków do szkół.

Wiadomość ta natchnęła mnie optymizmem, że ludzie są zdeterminowani walczyć z tym idiotycznym przymusem. Nie cieszyłem się długo, gdyż już w pierwszym akapicie przeczytałem:

Karolina i Tomasz Elbanowscy zorganizowali akcję "Ratuj Maluchy" - przygotowali obywatelski projekt ustawy przywracający obowiązek szkolny od 7 lat.

Przecież problemem nie jest to, czy obowiązek szkolny ma obejmować dzieci od lat siedmiu, sześciu, dwóch, czy piętnastu! Problemem jest to, że taki obowiązek istnieje. To tak, jakby sejm uchwalił ustawę, by wszyscy ludzie byli prowadzani na sześciometrowych smyczach, a państwo Elbanowscy zaczęli zbierać podpisy pod projektem ustawy zakładającej prowadzanie obywateli na smyczach siedmiometrowych. Owszem, zawsze to lepiej niż smycz sześciometrowa, ale generalnie jest to ta sama niewola.

Projekt ustawy o którym mowa nie zmienia podstawowego założenia, że urzędnik ma prawo decydować za rodzica, kiedy jego dziecko idzie do szkoły i czego jest uczone. To trochę tak jak z tymi świniami przy korycie. Można je zmienić na trochę lepsze, można je zmienić na ciut gorsze, ale dlaczego po prostu nie zlikwidować koryta?

Nie zamierzam tu krytykować akcji państwa Elbanowskich, bo jestem przekonany, że jest on oparty o szlachetną ideę, ale niestety jest to tylko pudrowanie legislacyjnych wągrów.

Przeciwnicy zaraz się obruszą, że jak to tak, bez obowiązku szkolnego? Przecież za kilka lat Polacy będą narodem analfabetów! Spokojna głowa, nic takiego nie nastąpi. Większość rodziców jest świadoma tego, że edukacja jest dzieciom potrzebna. Dowodem na to jest sam fakt, że ludzie bardzo krytycznie odnoszą się do propozycji by szkoła nie była obowiązkowa. A jeśli chcą, by ich dzieci były zmuszane do chodzenia do szkoły, to zapewne poślą je do niej nawet jeśli obowiązku nie będzie, prawda? Postąpienie inaczej byłoby hipokryzją.

Ale to rodzic ma decydować kiedy dziecko do tej szkoły pójdzie. Któż lepiej niż rodzic wie, czy jego dziecko już jest gotowe na podjęcie edukacji? A może ma być uczone w domu przez rodziców albo piastuna? Każde dziecko jest inne.

I, tak, to rodzic ma decydować, czy dziecko w ogóle pójdzie do szkoły. A może tylko do dwóch klas - niech nauczy się literek, dodawania i odejmowania w zbiorze liczb naturalnych, bo więcej nie potrzebuje. Jak raz na jakiś czas jakieś dziecko w ogóle nie pójdzie do szkoły - to też tragedii nie będzie. Dla takich też znajdzie się miejsce w społeczeństwie. Nie trzeba znać treści "Germinal", by pracować w kopalni. Nie trzeba studiować mechaniki newtonowskiej, by zostać mechanikiem.

Do podstawówki ze mną chodził pewien kolega z rodziny menelskiej. Bardzo oporny na naukę. Nigdy nie było go w ławce, zawsze tarzał się gdzieś po podłodze w klasie. Krzyczał, przeklinał, bardzo utrudniał nauczycielom prowadzenie zajęć, a były to jeszcze czasy, kiedy obowiązywała niepisana zasada, że nauczycielowi nie należy zakładać na głowę kosza na śmieci. Materiał się opóźniał, inne dzieci były przez niego rozpraszane, moja klasa miała najniższą średnią. Na przerwach też nas demoralizował ucząc menelskich przyśpiewek zasłyszanych w domu w czasie libacji, albo bijąc się z kolegami, a był od nas starszy - repetował.

Po jakie licho było mu te dwanaście lat podstawówki? On z niej niczego przydatnego nie wyniósł, reszta klasy na tym tylko traciła na zdrowiu, kulturze i edukacji. Jedyną osobą która na tym zyskała był hurtownik relanium zaopatrujący naszą panią.

Kilka lat po skończeniu podstawówki spotkałem go na stadionie X-lecia. Handlował obuwiem sportowym. Arytmetyki jakoś się nauczył, bo musiał, bo jak źle wydał resztę, to dokładał z własnej kieszeni. Polszczyznę opanował w stopniu wystarczającym, szło się z nim dogadać, a wszelkie bardziej skomplikowane wyrazy dłuższe niż trzysylabowe bardzo sprytnie zastępował łacińskimi odpowiednikami tak, że nawet trudno się było zorientować. Jakoś sobie dawał radę.

Podejrzewam nawet, że w czasie, kiedy ja byłem w szkole średniej, czy na studiach i nie miałem pieniędzy na nic, on sobie dużo lepiej radził z tym swoim analfabetyzmem, a i teraz zapewne z głodu nie umiera.

Decyzja o edukacji dziecka, o sposobie jego wychowywania, o wieku inicjacji naukowej powinni decydować rodzice, i tylko oni. Bo to oni, a nie urzędnik chcą dla tego dziecka najlepiej. Bo to oni, a nie urzędnik zostaną bez opieki na stare lata, jeśli popełnią błąd wychowawczy. Bo to oni, a nie urzędnik znają możliwości i zainteresowania swojego dziecka. Bo to oni, a nie urzędnik kochają to dziecko nad życie. A jeśli urzędnik kocha dziecko bardziej niż rodzice, to powinna się nim zająć pani Elżbieta Radziszewska.

Urzędnik, w przeciwieństwie do rodzica nie ponosi ŻADNEJ odpowiedzialności, za skutki takiego, a nie innego wychowania czy trybu edukacji dziecka. Co więcej - porażka jest w jego interesie - jeśli zawali sprawę i za dwadzieścia lat okaże się, że centralnie zarządzany system edukacyjny wyprodukował masy idotów, kryminalistów, nieudaczników i inne patologiczne jednostki - to jeszcze lepiej dla niego, bo powstaje tzw. "problem społeczny", do rozwiązania którego niezbędny jest kto?

Urzędnik oczywiście.

Kontynuacja tematu