Łotr pospolity (uotrus vulgaris) - gatunek chroniony

W moim wpisie sprzed kilku dni "Środek uświęca cel" mówiłem o agresji, o różnicy między honorem, a jego współczesną karykaturą oraz o różnicach w postrzeganiu pewnych spraw przez kobiety i mężczyzn. Pisałem dosyć ogólnie o czystej walce między dwoma mężczyznami. Dyskusja pod artykułem odbiegła w kierunku, którego nie do końca się spodziewałem - w kierunku walki mężczyzny z prostakiem - i tamże utknęła.

Chodzi o sytuację, gdy ów prawdziwy mężczyzna zostaje podstępem zaatakowany przez silniejszego, tudzież lepiej uzbrojonego agresora. Z jednej strony padały tu głosy, że należy walczyć wówczas jak człowiek honoru z człowiekiem honoru. Błąd w rozumowaniu jest oczywisty - napastnik we wspomnianej sytuacji nie jest człowiekiem honoru.

Druga strona odpowiadała, że należy w tej sytuacji walczyć jak cham z chamem - gryźć, szczypać, zasłaniać się kobietą. Oczywiście o realizację tej drogi dużo łatwiej, bo o ile próżno czekać, że bandzior nagle stanie się dżentelmenem, o tyle człowiek honoru bardzo łatwo może się zeszmacić. Ale droga ta oczywiście nie jest do przyjęcia dla prawdziwego mężczyzny.

Dyskusja, jakkolwiek bardzo zażarta do niczego nie doprowadziła, bo i doprowadzić nie mogła. Obie te opinie są skażone dekadami przyzwyczajania do socjalizmu. Obie są próbą dopasowania elementów z dwóch różnych układanek, łatania bigosu jedwabiem. Obie są próbą podjęcia "bohaterskiej walki z problemami nieznanymi w normalnym świecie". Z tej przyczyny obie strony brnęły coraz głębiej w absurd, za cel stawiając sobie raczej nie znalezienie rozwiązania, lecz przekrzyczenie oponenta.

Cne powtarzanie: "jak mężczyzna z mężczyzną" na przemian z "jak prostak z prostakiem" przysłoniło oczywiste rozwiązanie. Obie strony miały wszak dokładnie tyle samo racji - słusznym byłoby powiedzieć bowiem "jak mężczyzna z prostakiem". Proste prawda?

Na to rozwiązanie wpadło wprawdzie kilka osób, ale szybko zostali zakrzyczeni z obu stron. Trudno się dziwić - lata socjalizmu nauczyły nas, że wszyscy jesteśmy równi i równymi być mamy. Zatem jedynymi poprawnymi politycznie potyczkami byłyby M-M oraz P-P. W przeciwnym razie mamy nierówność, a tak nie może być.

Może. I powinno tak być. A jak?

Drzewiej każdy mężczyzna posiadał broń. Palną, wcześniej białą - zależnie od mody i rozwoju technicznego. Zaskoczony przez bandytę, rabusia, miał pełną swobodę jej użycia - nie było pojęcia granicy obrony koniecznej. Prawo stanowiło jasno - jeśli ktoś atakuje w sposób nieczysty, zaatakowany ma prawo bronić się wszelkimi dostępnymi środkami. Jeśli łobuz atakował kijem, można było mu wpakować kulkę, lub przejechać szpadą przez twarz.

Oczywiście prawdziwy mężczyzna nie strzeliłby od razu w czoło, tylko na przykład w ramię, w którym łobuz dzierży kij, ale nawet zabicie napastnika na miejscu nie było żadną ujmą dla broniącego się, ani tym bardziej przestępstwem. Bo zabił nie człowieka, tylko łotra.

Obecnie, w myśl równości, łotra traktuje się jak człowieka. Całkowicie niesłusznie.

Dzisiaj, w podobnej sytuacji obrońca musiałby najpierw wyjąć miarkę, zmierzyć nią długość kija napastnika, po czym zza pazuchy wyjąć kij o długości zbliżonej, bądź krótszy i wówczas dopiero może zacząć się zasłaniać. A jeśli jeszcze rodzice w dzieciństwie podłożyli mu świnię i posyłali na lekcje karate, to powinien od razu dać się spałować, bo przecież broniąc się mógłby jeszcze poturbować bandziora.

Dawniej obowiązywała zasada "chcącemu nie dzieje się krzywda". Jeśli ktoś z własnej woli napadał na bliźniego, to wszelkie konsekwencje ponosił on sam, a nie osoba zaatakowana wbrew swojej woli. To bandyta planuje zamach i to on powinien przewidzieć jego następstwa i ocenić, czy mu się kalkuluje ryzykować. Nie można oczekiwać tego od osoby, która została niespodziewanie napadnięta. To bandyta łamie prawo, zatem prawo powinno chronić jego ofiarę. To napad ma być ryzykownym przedsięwzięciem, a nie wyjście na spacer. To strona czynna ponosi odpowiedzialność swoich czynów. Ostatecznie, gdy bandzior odniesie "sukces" to nie dzieli się swoim zyskiem, dlaczegóż zatem miałby dzielić się odpowiedzialnością?

Zapewniam, że o wiele mniej będzie napadów, jeśli rzezimieszek będzie miał świadomość, że każdą "robotę" może w świetle prawa przypłacić życiem.

Proszę zwrócić uwagę, że bandzior obecnie ma przewagę w każdym względzie. Po pierwsze - on planuje napad - ma więc czas na rozważenie jak, czym, kiedy. Ja tego czasu nie mam. O napadzie dowiaduję się w chwili gdy on nastąpi. Po drugie - Bandyta nie ma żadnych oporów by użyć nielegalnej broni, wszak on nie przestrzega prawa - inaczej w ogóle nie byłoby problemu. Po trzecie - to on decyduje o użytej broni. Ja tego nie wiem, nie można ode mnie oczekiwać, że wyjdę na spacer obwieszony całym arsenałem, by w momencie napadu dobrać coś odpowiedniego, zatem w większości przypadków jestem bezbronny.

Dlatego powinienem mieć prawo do posiadania broni, która zapewni mi skuteczną obronę i powinienem mieć pełną swobodę by w przypadku konieczności jej użyć. Nie muszę tego robić - ale muszę mieć do tego prawo. W przeciwnym razie uczciwy obywatel staje się niewolnikiem ze związanymi rękami, a bandyci są naszymi panami.

Wyobraźmy sobie taką sytuację: szosą jedzie samochód osobowy. Przed nim wlecze się PKS. Kierowca samochodu podejmuje decyzję o wyprzedzaniu, ale manewr wykonuje nieprzepisowo - na linii ciągłej. Nagle zza zakrętu wyłania się ciężarówka, następuje zderzenie czołowe. Kierowca osobówki ginie na miejscu. Kto jest odpowiedzialny za śmierć tego kierowcy?

Oczywiście, że on sam i nie ma tu żadnego znaczenia, że kierowca ciężarówki dysponował dużo (czy też "niewspółmiernie") większym pojazdem! Bo to denat podjął był decyzję o wykonaniu zakazanego manewru.

Tak samo powinno być w przypadku napadu. Jeśli facet niespodziewanie atakuje mnie siekierą, a ja wyciągam pistolet i strzelam mu w twarz, to jest to tylko i wyłącznie jego wina. To on przekroczył linię i to on nie przewidział, co jest za zakrętem.

Z bólem zawiadamiam, że dzisiaj jest to niemożliwe. Nie dlatego, że to nie wypada, nie dlatego, że łobuzy są dziś na sterydach i kule się ich nie imają. Nie. Dlatego, że prawo nie pozwala nam się bronić. To te sukinsyny, które ustaliły, że nie wolno nam posiadać pistoletu, czy nawet kija do palanta, które ustaliły, że broniąc się możemy używać jedynie broni zbliżonej do broni napastnika - to oni sprawili, że jesteśmy bezradni w obliczu bandyty. To oni odebrali nam prawo do uczciwej walki. To oni nas poniżyli i upodlili. To oni przyznali łotrom wszelkiej maści większe prawa niż spokojnym obywatelom. Oni są gorsi od tego łobuza, któremu zabrakło na papierosy, więc pobił staruszkę.

Ktoś, nie pamiętam już kto, bo dyskusja była bardzo długa, zwrócił uwagę, która ciągle się pojawia, gdy tylko zaczyna się mówić o dostępie do broni palnej, że "wszyscy się pozabijają". Oczywiście jest to bzdurą, o czym pisałem już w wielokrotnie.

Zdaję sobie sprawę z tego, że ten artykuł nie odpowiada na pytanie "co robić w obecnej sytuacji". Bo nie wiem. O to należałoby zapytać tych sukinsynów. Nie wiem nawet jak sam bym się zachował. Może bym się rzucił na silniejszego przeciwnika, który porachowałby mi kości i zostawił w bramie, bym się wykrwawił, a może bez gadania oddałbym mu portfel, telefon i buty i jeszcze ukłonił się na "do widzenia". Nie wiem - bo ja nie mam szans tego zaplanować,w przeciwieństwie do oprawcy.