Najpierw praca, potem przyjemność

Obecnie panuje błędne przekonanie, że praca zawodowa jest po to, by się w niej realizować. Media przodują w tej propagandzie. Ciągle słyszę, że praca ma przynosić radość i satysfakcję. Młodzież zachęcana jest do wyboru kierunku studiów pod kątem swoich zainteresowań, a nie pod kątem zapotrzebowania na rynku pracy. Rób to co sprawia ci radość.

Jest to bzdura. Oczywiście nie wątpię, że są osoby, które potrafiły połączyć pracę zawodową ze swoją pasją i nawet są w stanie z tego utrzymać rodzinę. Są to nieliczni szczęściarze, którym można tylko pozazdrościć. Ale założenia są zgoła inne - praca zawodowa jest po to, by zarabiać pieniądze. A pieniądze zarabia się robiąc coś, czego ktoś inny nie chce zrobić, nie ma czasu lub nie potrafi. Zaciskam zęby i daję się wykorzystać w zamian za pieniądze. Od robienia tego, co lubię i chcę robić, mam hobby i czas wolny.

Nie chodzi tu nawet o kasjerki w supermarketach, szambonurków, czy sprzedawców obuwia damskiego, dla których czerpanie przyjemności z wykonywanej pracy powinno być sygnałem alarmowym, że odbija im palma. Nawet jeśli komuś uda się skończyć wymarzone studia i zdobyć pracę, która odpowiada jego zainteresowaniom, to i tak najczęściej sporą część czasu poświęca na wykonywanie nudnych czynności towarzyszących i w końcu też dopada go rutyna.

Ale za to po pracy, mogę robić to co lubię. Sklejam samoloty, wypycham zwierzęta, maluję, fotografuję, uwodzę dziewczęta, gram w golfa. I stać mnie na to, bo zarobiłem na swoje przyjemności nosząc cegły, odbierając telefony z zażaleniami, czy wymieniając opony. I w tym czasie jestem wolny - robię co chcę, nikt mnie nie goni, w każdej chwili mogę przerwać i zająć się czymś innym, albo zrobić sobie kilkutygodniową przerwę, gdy coś zaczyna mnie nużyć. Bo nikt mi za to nie płaci.

W pracy zawodowej nie mogę sobie na to pozwolić. I nawet jeśli mam najwspanialszą i najbardziej pasjonującą pracę na świecie, to czasem zaczyna ona uwierać, bo jest to, jakby nie było, mój obowiązek. Ale to nie szkodzi, bo tak właśnie ma być. Coś za coś.

Pozostaje kwestia, dlaczego mediom tak zależy, bym uwierzył, że moja praca to moja pasja i sens życia? Że oddając się jej w stu procentach lepiej się realizuję? Że wykładanie towarów na regały w "biedronce" to sama radość i satysfakcja z tego, że dzięki mnie klient bez trudu znajdzie na półce piwo Bohun Mocny, za 1,39 po przecenie?

Bo jeśli praca mnie tak pochłania, wypełnia i uszczęśliwia, to po co mi pasja? Po co mi dyskoteka? Po co mi pole golfowe? To tylko niepotrzebne trwonienie pieniędzy.

Otóż to. Jeśli ja nie wydaję tych pieniędzy, to nie zauważam, że ich nie mam. Nie pytam, dlaczego płacę olbrzymie podatki. Mam na mieszkanie, mam na jedzenie, ubranie i wystarczy. Nie potrzebuję wydawać na podróże, sprzęt fotograficzny, paralotnię. Bo "spełniam się w pracy". A jeśli nawet nie do końca się w niej spełniam, to i tak się do tego nie przyznam, żeby nie wyjść na frajera między moimi znajomymi, którzy tak wspaniale się spełniają w swoich

Przez wysokie podatki nie stać mnie na żadne kosztowne przyjemności, ale co z tego, skoro dałem sobie wmówić, że ich nie potrzebuję, bo praca daje mi więcej przyjemności. Że Arbeit macht frei.