Gej się wstydzi

Geje, lesbijki itp. w sposób bardzo nachalny domagają się tolerancji dla ich stylu życia. Ta rozdmuchana nachalność staje się wręcz karykaturą samej siebie. Wiele osób, z piszącym te słowa włącznie, zastanawia się dokąd to nas zaprowadzi. Co będzie następne, gdy już uznamy, że dwóch "mężczyzn" to normalna rodzina? Małżeństwa wieloosobowe? Ze zwierzętami? Legalizacja gwałtów? Nie wiadomo. Jeśli się burzy porządek, który trwał setki lat jako podstawa wielkiej i wspaniałej cywilizacji, to wszystko jest możliwe.

Ale to są następstwa. A jakie są przyczyny tej desperackiej potrzeby akceptacji? Wiele osób ma swoje nietypowe zachowania i rytuały. Nie tylko homoseksualiści. I każdy od czasu do czasu spotyka się z brakiem akceptacji. Ale czy normalny człowiek żąda, żeby każdy pochwalał jego zachowanie?

Ja lubię bardzo słodką herbatę. Ilość cukru, jaką wsypuję do filiżanki sprawia, że inni się wręcz krzywią. Co chwilę słyszę, że będę miał cukrzycę, że cukier to biała śmierć i że muszę coś z tym zrobić. Ale nie robię. Bo lubię cukier. Piję moją herbatę tak, jak ona mi odpowiada i nie oczekuję niczyjego poklasku. Nie szczekam, że moi znajomi i rodzina to banda słodyczofobów. Ja się akceptuję, a opinia innych mnie nie interesuje.

Jest też mnóstwo nieeleganckich zwyczajów, które mogą wywoływać obrzydzenie tak, jak u niektórych homoseksualizm. Jeden obgryza paznokcie, drugi dłubie w nosie, trzeci chrząka, drapie się po kroczu i pali papierosy. I nikomu nie każą się za to kochać. Zdają sobię sprawę, że ich zwyczaje są przez innych odbierane jako nieeleganckie, więc się z nimi nie afiszują. Ale oni to lubią, więc im to odpowiada.

Natomiast jeśli ktoś tak rozpaczliwie pożąda akceptacji, że gotów jest posunąć się do szantażu i piętnowania tych, u których jej nie znajduje, tak jak to czynią środowiska gejowskie i gejopodobne,  to świadczyć to może tylko o jednym. Powie to każdy psycholog (oczywiście dzisiaj powie to po cichutku, bo cenzura), ale też i nie trzeba być psychologiem, żeby to zrozumieć. Geje potrzebują akceptacji, bo sami nie akceptują swojego stylu życia. Mają kompleksy na punkcie swojej orientacji seksualnej i brak poczucia własnej wartości. Być może nawet sami o tym nie wiedzą - świadomie, albo nieświadomie zagłuszają odrazę do samych siebie. Potrzebują kogoś z zewnątrz, kto ich pogłaszcze i powie, że to co robią jest w prządku, normalne i że nie ma się czego wstydzić.

Oczywiście nie ci "najwyżej postawieni działacze". Oni, często wcale nie homoseksualiści, doskonale zdają sobie z tego sprawę i wykorzystują to do swoich celów. Im ten wewnętrzny brak akceptacji innych jest bardzo na rękę. Oni wręcz działają w kierunku budowania tego braku pewności i wyolbrzymiania poczucia braku akceptacji. Tak samo jak działaczki feministyczne z premedytacją wmawiają kobietom, że są gorsze od mężczyzn.

Nie piszę tu, ma się rozumieć, o pospolitych homoseksualistach, którzy "robią swoje" dla siebie, nie zważając na to, co myślą inni. Oni nie mają problemów z niską samooceną i akceptują się, tak samo jak ja akceptuję swoją miłość do przesłodzonej herbaty.