Kara śmierci a dzban bez dna

Na portalu Wirtualnej Polski podano wyliczenia amerykańskich badaczy twierdzących, że kara śmierci jest bardziej kosztowna niż kara dożywocia. Podane argumenty wskazują jednak niezbicie, iż sytuacja taka ma miejsce w wyniku upośledzonego systemu sądownictwa. Oczywistym jest przecież, że pozbawienie kogoś życia musi być tańsze niż utrzymywanie go przy nim.

I tak badacze ci podają:

Rachunek jest tu prosty, należy bowiem pamiętać, że w kwestiach związanych z karą śmierci, wszystko jest droższe. I tak, przykładowo: jak podają specjaliści rozprawa, w której oskarżyciele domagają się kary głównej generuje średnio 20- krotnie większe koszty, niż proces z orzeczeniem dożywocia i kosztuje minimum 1,1 miliona dolarów. Dlaczego tak drogo? Otóż w tym przypadku wszystko musi być dogłębnie przeanalizowane i sprawdzone, bo w końcu na szali waży się ludzkie życie.

Innymi słowy mówią tu wprost, że sędziowie i ławnicy nie przykładają się zbytnio do spraw, w których zasądzana jest kara dożywocia, w której również waży się ludzkie życie.

Każda rozprawa, niezależnie od tego, czy dotyczy kary śmierci, dożywocia, czy dwudziestu lat więzienia, powinna zostać przeprowadzona z najwyższą bacznością. Wyrok nie powinien pozostawiać żadnych wątpliwości. Nie może być tak, że sąd radzący nad błahszymi przewinieniami mniej się przykłada tylko dlatego, że to nie jest kwestia życia i śmierci.

Zresztą, właśnie z ekonomicznego punktu widzenia, odszkodowanie dla rodziny niesłusznie skazanego na śmierć jest zazwyczaj niższe w porównaniu z odszkodowaniem za dwadzieścia lat spędzonych za kratkami przez niedopatrzenie sądu. Oczywiście marny to argument, ale skoro panowie badacze zajmują się tylko suchymi liczbami, to i ten głos nie jest nie na miejscu.

Nie można także zapominać o późniejszym przebywaniu skazanych na śmierć w więzieniach. Naturalnie, osoby oczekujące na wykonanie najwyższego wyroku, muszą być przetrzymywane w specyficznych warunkach, pod okiem wzmożonej ochrony.

Kolejny błąd systemu: wyrok powinien być wykonywany następnego dnia po jego ogłoszeniu. Jeżeli proces przebiegał zgodnie z powyższymi założeniami, to nie ma powodów do żadnej zwłoki.

Oczywiście należy do tego doliczyć koszty postępowania karnego i niekończących się apelacji, a także... błędów sądowych.

Po raz trzeci: każda kara, nie wykluczając kary śmierci, może zostać zasądzona jedynie po pełnym udowodnieniu winy. Jeśli tak się będzie działo, nie będzie ani błędów sądowych, ani podstaw do apelacji.

Ponadto istnienie możliwości apelacji ma bardzo negatywne skutki moralne. Po pierwsze podważa niezawisłość sądu. Skoro od wyroku można się odwołać, to znaczy, że zakładamy, że sędzia mógł się pomylić. Jest to niedopuszczalne. Sąd jest nieomylny.

Po drugie dochodzi do przerzucenia odpowiedzialności. Sędzia może pochopnie wydać wyrok w przekonaniu, że w przypadku pomyłki, skoryguje ją sąd wyższej instancji. A tymczasem sąd apelacyjny również przyjmuje wygodną postawę i zakłada, że skoro wszystkie akta były już przestudiowane, wszystkie mowy i zeznania wysłuchane przez sąd niższej instancji, to cóż więcej można wymyślić? I sprawa ponownie rozpatrywana jest "po łebkach".

Możliwość apelacji zatem jedynie wydłuża ten proces, zwiększa jego koszty oraz, co jest gorsze od wszelkiego marnotrawstwa, obniża jakość wymiaru sprawiedliwości i rozleniwia sędziów.

Aby nie wyrzucać pieniędzy w błoto, należy zmienić system na prosty i jasny, gdyż to jego wady generują dodatkowe koszta, nie tylko w przypadku skazanych na karę śmierci. W poprawnie zaprojektowanym systemie koszta samego procesu są takie same zarówno dla kary śmierci, jak i dla podawanego za przykład w artykule źródłowym dożywocia. W przypadku samej kary rachunek jest oczywisty.

Sędzia Arthur L. Alarcon i profesor z Loyola Law School Paula M. Mitchell wyliczyli bardzo skrzętnie, że do dzbana wchodzi więcej wina niż do beczki. Niestety nie zauważyli, że dzban jest dziurawy.