O aborcji, genach i reniferach

Mój niedawny artykuł na temat przeludnienia wywołał pewne niejasności, które niniejszym omawiam.

Arek pisze:

Nie mieszaj teorii ewolucji z zależnościami występującymi między ludźmi. Jak wszystko podlegają oni tym prawom ale nie prawdą jest że celem ludzkości jest rozmnożenie się. Ludzie mają inne cele, nie muszą ich redukować do prymitywnej walki o przetrwanie.

Ale to On właśnie popełnia ten błąd, który mi zarzuca, stosując zamiennie słowa "ludzie" i "ludzkość". Artykuł nie traktował o problemach ludzi, tylko ludzkości. Ludzie, jak słusznie zauważa, mają różne cele - szczęśliwa rodzina, sportowy samochód, upić się, PS3. Ale generalnym celem ludzkości jako gatunku jest przetrwanie i możliwie intensywne rozprzestrzenianie się. Nie jest to równoznaczne z tym, że życiowym celem każdego człowieka są figle z płcią przeciwną. My na ogół, podobnie jak większość żywych stworzeń, nie zdajemy sobie z tego sprawy i jesteśmy zajęci robieniem tego, co w danej chwili wydaje się nam ważne - realizujemy nasze cele. Za cele ludzkości odpowiada instynkt.

Kira poruszyła kilka wątków wartych wyjaśnienia:

Ale Odnośnie doboru naturalnego, to nie do końca masz rację. Potrzebne są właśnie DWA czynniki, by zdrowie ludzi się polepszyło i - polepszało dalej. Są to: wczesna eliminacja gorszych jakościowo osobników PLUS regularne leczenie i dobre odżywianie osobników, które już przeżyły. Jedno i drugie wpływa korzystnie na zwierzęta, a więc i na ludzi.

Oczywiście, wbrew wrażeniu, jakie faktycznie może odnieść niezbyt uważny czytelnik nie jestem ani trochę przeciwny leczeniu. W tekście pochwalam wszak postęp medycyny, jako sprzyjający rozwojowi populacji. Natomiast to, na co zwróciłem uwagę to to, jak niedorzecznie brzmi posyłanie do krajów Trzeciego Świata milionów dolarów w lekach i pomocy medycznej, jednocześnie promując w nich planowanie rodziny w kierunku mniejszej liczby potomstwa. To jest hipokryzja i zarazem kolejny przykład "walki z problemami nieznanymi w normalnym świecie".

Bez leczenia, nawet jeśli natura zlikwidowałaby młodych słabeuszy, to ci silniejsi, którzy dotrwaliby do wieku dorosłego, mogliby zapaść na choroby, które przekazaliby następnym pokoleniom.

Mechanizm ten wygląda nieco inaczej. Choroba genetyczna (bo tylko taka jest przekazywana z pokolenia na pokolenie) jest wpisana w kod DNA człowieka od urodzenia, zatem powiedzenie "zapaść na chorobę" jest w tym przypadku tylko skrótem myślowym. W rzeczywistości choroba się "ujawnia" lub "aktywuje". Ponadto leczenie chorób genetycznych póki co nie zmienia genomu pacjenta. Zatem leczenie nie ma wpływu na prawdopodobieństwo przekazania choroby potomstwu, ani jej ujawnienia w kolejnych pokoleniach.

Wytłumacz mi, czy to logiczne, by z jednej strony zakazywać aborcji w przypadku wad genetycznych, upośledzenia dziecka, etc, ale jednocześnie przyzwalać na śmierć takiemu dziecku, jak już się urodzi?

Jest to jak najbardziej logiczne. Aborcja polega na czynnym odebraniu życia nienarodzonemu dziecku, zaś "przyzwolenie" na śmierć jest postawą bierną. Czym innym jest zabicie drugiej osoby, a czym innym, patrzenie, gdy ktoś umiera. Właśnie dlatego karzemy zabójców, a nie karzemy świadków morderstwa, a więzienia nie są przepełnione ratownikami medycznymi, którzy "robili wszystko co w ich mocy", ale się nie udało.

czy w przypadku osiągnięcia "masy krytycznej" (liczby właściwie) rodzaj ludzki nie zacznie eksploatować planety (wycinka drzew na domy i by zyskać miejsce na pola uprawne, wykorzystywanie do maksimum gleby, zwiększanie zanieczyszczenia rzek na skutek braku dbałości o środowisko - bo przecież będziemy mieli inne problemy) w sposób znacznie gorszy niż do tej pory?

Właśnie to jest podstawa tego procesu. Rozrost gatunku zostaje zatrzymany właśnie dlatego, że zaczyna brakować pożywienia, czystej wody itp. - przyrost naturalny spada na jakiś czas, bywa że dość drastycznie, a po kilku pokoleniach sytuacja powoli się stabilizuje, jak odczyt wagi szalkowej.

Kage po raz kolejny bardzo twórczo podchodzi do moich słów:

Sugerujesz, że lepiej pójść w ilość a nie jakość przy dzieciach- spłódźmy 10-cioro, a potem socjalistycznie dzieląc nasze zasoby równo pomiędzy nich sprawdźmy, czy dadzą radę przeżyć.

Nie, wprost przeciwnie, jak mówiłem w tekście, lepiej mieć dwójkę dobrze przystosowanych dzieci niż słabeuszów. Te dwie sytuacje nie różnią się ilością tylko jakością. Ilość, o której mówi Kage jest tylko środkiem dla zagwarantowania jakości. A jeżeli przeżyją wszystkie dzieci, to jest tylko powód do radości, bo mamy i jakość, i ilość. I nie należy zapominać, że dobór naturalny nie jest sterowanym eksperymentem rodziców. Jest procesem, jak uwieczniono to w jego nazwie, naturalnym.

Zachodnie rodziny - co w pełni popieram- jeżeli są rozsądne i mądre- zamiast posiadać wiele dzieci planują wychować tyle, aby móc ez problemu zapewnić im dobrą przyszłość a nie tylko egzystencję do pełnoletności.

Głównym problemem nie są fizyczne możliwości utrzymania i wychowania potomstwa, tylko koszty sztucznie generowane przez państwo. Sto pięćdziesiąt lat temu przeciętny robotnik nie miał problemu z utrzymaniem żony pracującej w domu, oraz szóstki dzieci. Dzisiaj inżynier z pracującą żoną zatrzymuje się na dwójce, bo go nie stać. Jestem przekonany, że gdyby dzisiaj przeciętnego człowieka stać było na zapewnienie utrzymania i dachu nad głową tak zwanej "wielodzietnej rodzinie", to byłoby bardzo dużo rodzin 2+4, 2+5, 2+6... Oczywiście wśród rozsądnych ludzi, a nie postępowców, którzy przez ostatnie dekady wmawiają nam, że to nie jest trendy. Ja na pewno bym się sztucznie nie ograniczał. Przecież to sama radość i korzyść na starość.

Glassius podrzucił bardzo interesującą informację na temat reniferów z Wyspy Świętego Mateusza. Nie znałem wcześniej tej historii i faktycznie ilustruje ona tę pierwszą fazę osiągania granicznej liczby populacji (natknąłem się też na prosty komiks na tan temat, ale proszę konkluzji autora nie traktować zbyt poważnie). Ale byłbym ostrożny z wyciąganiem z niej zbyt daleko idących wniosków.

Rzecz można streścić następująco: W roku 1944 (w wyniku działalności człowieka, a nie procesów naturalnych) 29 reniferów zostaje osadzonych na wyspie. Z początku panują na niej idealne warunki do rozwoju - mnóstwo pożywienia, brak konkurencji i drapieżników. Populacja w 1963 roku liczy już 6 tys. osobników. Zaledwie trzy lata później w wyniku przeciążenia ekosystemu pozostały tylko 42 osobniki, 41 samic i jeden bezpłodny byk. Ostatni renifer padł w 1980.

Problem polega na tym, że Wyspa Świętego Mateusza jest maleńką wyspą - wielkości Krakowa. Doświadczenie, bo tak to można potraktować, zostało przeprowadzone na zbyt małej próbie. Gdyby bowiem wyspa była sto razy większa, a reniferów sto razy więcej (choć niekoniecznie - na początku wszak bardzo szybko się rozmnażały), to po tych dwudziestu dwóch latach mielibyśmy cztery tysiące samic i stu samców i bardzo wątpliwym jest, że wszystkie byłyby bezpłodne. To tak jak z rzutem monetą, jeżeli w trzech rzutach wypadną dwa orły, to nie należy jeszcze zakładać, że w trzystu będzie ich dwieście. A ponieważ większa wyspa dawałaby też większą "strefę buforową", to pomór zapewne nie byłby tak gwałtowny.

Znamiennym jest także, że wprawdzie w bardzo krótkim czasie padły tysiące osobników, ale te które pozostały przy życiu przeżyły kolejne kilkanaście lat i padły prawdopodobnie "ze starości", co świadczy o tym, że tamtejszy ekosystem nie został zniszczony bezpowrotnie i jest w stanie utrzymać pewną liczbę osobników (nie wiadomo dokładnie jaką, ale między 40 a 6000) Gdyby zatem w tym czasie ostał się przynajmniej jeden pełnowartościowy samiec to najpewniej, być może jeszcze po kilku takich okresach coraz mniej gwałtownych przyrostów i spadków liczby osobników, gatunek utrzymałby się na tej wyspie we względnej równowadze, tak jak wielbłądy w Australii, gdzie populacja wprawdzie dalej rośnie i nie wiadomo jeszcze, czy nie odbije się to jej czkawką, ale całkowite wyginięcie raczej im tam już nie grozi.

Na szczęście nasza planeta jest dużo większa niż Wyspa Świętego Mateusza. Możemy spać spokojnie.